In 1960 was dit pand aan de Zomervaart, nabij de Kruistochtstraat, een waar paradijs voor een jongen van tien. Hoe de zaak heette, weet ik niet. Wij noemden het Drift.

Er stond een stille maar vriendelijke man in van ongeveer de leeftijd die mijn vader destijds had, rond de 40. Mijn pa en ma zijn er nog, beiden 91. Dit terzijde. Als je in 1960 de winkel binnenkwam was er links een soort koof waaronder een toonbank stond. Daar kon je chocola en koekjes kopen. Mijn vrienden en ik kwamen daar niet voor. Wij gingen voor het ijs. De Italiaan was nog niet ontdekt dus ons ijs had nog maar één kleur en één smaak. Het was wit en het smaakte lekker. De man van de winkel maakte het zelf. Achter de lange glazen toonbank draaiden metalen armen in een kuip. Als je geluk had, was hij net bezig om de machine te vullen. Er ging melk (of room) uit flessen in en als het klaar was, schepte hij er met een houten plank ijs uit. Die plank zag er uit als een roeispaan van een meter.  Op de kale toonbank stond een reusachtig slagroomapparaat. Verder moest er nog ergens achter de toonbank een bakje met pinda’s en een bakje met pure chocoladehagelslag staan. Omdat je te klein was om over de toonbank te kijken kon je ze niet zien. Die bakjes waren voor de Valencia’s. Eén van de twee redenen waarvoor we naar ‘Drift’ gingen. Een slagroomwafel die je met twee, nog kleine handjes moest vasthouden was de tweede. ‘Eén valencia alstublieft’. Ik hoor het mezelf nog zeggen. De vriendelijke man pakte dan een hoorntje, spoot vanuit een linnen zak een dot slagroom in het onderste puntje. Daar lepelde hij wat pinda’s op, die werden afgedekt met een bolletje ijs. Daarna rolde hij dit bolletje door de pure hagelslag, waarna hij het geheel afmaakte met een dot slagroom. Ook uit de linnen zak. De slagroomwafels werden gemaakt met de slagroommachine. Hoeveel ze  destijds kostten, weet ik niet meer, ik denk een dubbeltje. Veel geld in 1960 maar meer dan de moeite waard want ik geniet er nog steeds van.