Jaap Houtkamp werd in 1936 in de Hofmeijerstraat in de Slachthuisbuurt geboren. Hij stuurde deze herinnering over de oorlogsjaren.

 

 

 

 

“In de oorlog woonde ik met vader Siem en moeder Cornelia, samen met een oudere broer en twee zussen ( zus Hannie was zelfs 12 jaar ouder dan ik)  in de Hofmeijerstraat op nummer 7. Ik was daar in 1936 geboren. Mijn vader en mijn oudere broer Nol en mijn oudere zus Hannie gingen regelmatig naar “de Noord”. Meestal naar de kop van Noord-Holland. Daar bezochten ze boeren om spullen te ruilen voor eten. Mijn vader nam van alles mee om eten voor te krijgen. Kleding, zelfs zijn goede pakken, ledikanten en ander meubilair maar op en dag ook de trouwring van mijn moeder. Die was het vaak niet eens met wat er allemaal uit het huis werd meegenomen maar het was niet anders . Er moest gegeten worden. Eerst gingen Jaap’s vader, broer en zus altijd op de fiets waar ze alles opbonden. Toen mijn vader een keer door zijn fiets was gezakt nam hij van zijn werk een platte kar mee naar huis. Hij werkte eerst als postbesteller bij de PTT en later als pakketbesteller waar van die platte karren werden gebruikt om de pakketpost mee te bezorgen. Het was zo’n kar met een lange hefboom die hij aan de achterkant van zijn fiets vastmaakte. Mijn zus en broer reden ieder aan een zijkant van hem en hadden hun fiets met touwen aan de kar vastgemaakt zodat ze hem met zijn drieën konden trekken. Heen met huisraad en kleding en terug afgeladen met aardappelen, witte en rode koelen en tarwe. Die spullen werden allemaal onder de trap in de gangkast opgeslagen.  Zowel op de heenweg als terug moest je over de pont van IJmuiden. Van mijn zus heb ik later gehoord dat al hun spullen bij de pont zijn afgepakt toen ze van hun eerste reis terugkwamen. Alle ruilwaar was weg en het eten ook. Vreselijk. Zij dacht dat het gelijk de laatste keer was geweest dat pa dit gedaan zou hebben maar niets was minder waar. De volgende dag gingen ze weer op weg. Hij moest natuurlijk wel en het is ze later niet meer overkomen. Misschien ook omdat mijn vader altijd in zijn postbezorgerskostuum van de PTT, inclusief pet, op de fiets stapte. Dat zal indruk hebben gemakt op de Duitsers. Die platte kar die mijn vader van de PTT had “geleend”, stond tegenover ons huis op de stoep van het huurkantoortje van de woningbouwvereniging.

Met een stuk touw zette mijn vader hem altijd op slot. Op een morgen werden mijn ouders wakker, keken naar buiten en zagen dat de kar weg was. Grote paniek natuurlijk. Een paar uur later kwamen de twee buurmannen, de Korte en Donselaar, doodleuk met de kar de straat in gelopen. Later hoorde ik dat deze twee mannen te groot waren om ruzie mee te maken dus het werd in de minne geschikt. Ze hadden de wagen gebruikt om houten palen mee te vervoeren die ze hadden gevonden in het haventje van de Kano club aan het Noorder Buitenspaarne, die daar nog steeds is. De palen lagen in het water zoals dat ook bij houtzagerijen wel gebeurt.  Toen ze met de kar de straat in kwamen lopen lagen er een stuk of tien palen op van een meter of drie lang. Wij kregen er ook een als vergoeding voor het gebruik van de kar. Ik weet nog dat hij door de gang werd getild en achter door het raam van de aangebouwde keuken werd geschoven om in de tuin te worden gelegd om te drogen, voordat ze opgestookt konden worden. In volgend gevallen kregen we steeds een paal als de buurmannen weer met de kar op stap waren geweest. Of die kar ooit de stalling van de PTT heeft teruggezien vertelt het verhaal niet. Misschien nog leuk om te weten dat we het graan dat mijn vader ophaalde, zelf in een koffiemolen maalde. Met dat meel gingen we dan naar Bakker Hart, op de hoek van de Slachthuisstraat en de Schalkwijkerstraat, die er dan voor ons een brood van bakte. Aardige mensen.