Hij groeide op in de Hofmeijerstraat als jongste van vier kinderen, ging naar de Mr. A. Bruchschool en woont nu al lange tijd in de Paus Leostraat met zijn vrouw Hennie. Jaap Houtkamp (76), een Slacht-huisbuurter in hart en nieren, vertelt over zijn speciale band met deze buurt.
Een aantal jaar geleden deed Jaap mee met de Verhalenkeuken, een kunstproject van 5eKwartier in de Slachthuisbuurt. Hij liep mee als gids tijdens het project STEK en werkte mee aan het verhalenproject ‘Het Geheugen van de Slachthuisbuurt’. ,,Jaap kan aanstekelijk enthousiast vertellen over deze buurt’’, vindt Titia Bouwmeester artistiek leider van het 5eKwartier. En inderdaad, bijzondere verhalen heeft Houtkamp genoeg. Over zijn jeugd, het Slachthuis, de oorlog en de buurtfeesten in de Gouwstraat.
Jaap: ,,Ik speelde vroeger eindeloos op straat. Samen met groepjes uit de buurt voetbalden we tegen elkaar met een bal van elastiekjes of we sprongen over de hekjes naar de weilanden waar we weer achterna werden gezeten door de boer. Het Slachthuis maakte de buurt ook een spannende plek. Onder geen beding mocht je dat terrein op. Het enige wat je zag was de schuit met koeien die aankwam op het Spaarne en die via een stoet door de straten werd geleid. Alsof ze het aanvoelden koos er eentje wel eens het hazenpad. Die werd dan neergeschoten. Sensatie was het wel.’’
Ondanks dat Jaap tijdens de oorlog nog jong was, kan hij zich die tijd nog goed herinneren. De executies op de Dreef, de Duitsers in zijn school de Bruch, de Hongerwinter. ,,Elk jaar ga ik met mijn kleindochter Lisa naar de herdenking op de Dreef. Ik vertel ze ook vaak de verhalen van toen, ik vind het belangrijk dat ze een beetje meekrijgen wat er in die tijd allemaal hier gebeurde. Er heerste veel armoede in deze buurt, maar we waren in die tijd met meer tevreden dan nu. Je wist niet beter.’’
Jaren na de oorlog ontmoet Jaap zijn toekomstige vrouw Hennie op het voetbalveld bij het oude Ripperda. Voetbal zit de twee in de genen. ,,We staan nog steeds wekelijks bij onze zoon en kleinzoon te kijken langs de kant. Al onze kinderen zijn ook dichtbij blijven wonen. Ze hebben net als ons een binding met deze buurt. Er is hier ook weinig veranderd in de laatste zeventig jaar. Af en toe loop ik nog binnen bij de Hamelink. Dan haal je nog wel eens herinneringen met elkaar op.’’
