Toen ik in 1960 tien was, woonde ik in Haarlem Oost. In het grote hoekhuis van het slachthuis. Mijn vader was opzichter op het slachthuis met gebruik van een dienstwoning.

Onlangs herinnerde ik mij, zonder bewuste aanleiding, de blauwe zwemkaart uit die tijd. Hij was goed voor vrij zwemmen. Als ik me niet vergis was dat alleen zomers en op de donderdagavond. Met een aantal vriendjes liepen we donderdags na het eten naar het Sportfondsenbad in het Frederikspark bij de Dreef.  Wie er allemaal meegingen weet ik niet meer. Rob Terstal zeker want we deden niets zonder elkaar in die tijd. Misschien waren Jaap Blom, George, Hans, Dick, Erik van der Weijden en Hennie Timmerman  er ook  bij. En Willy Luitze natuurlijk. Dat was het enige meisje van onze club maar dat wisten we nog niet.  Soms liepen we door de Hannie Schaftstraat en Hamelinkstraat maar dat was niet altijd veilig. Jongens van die buurt vonden wij ’anders’ en je moest er zeker geen ruzie mee krijgen want dan ging je eraan.  Over de Buitenrustbrug (eentje nog ) de Rustenburgerlaan af en in het Frederikspark naar de kassa van het zwembad. Die zat rechts in het voorportaal. Een raam in een ijzeren omlijsting waar een mevrouw achter zat om de kaarten te controleren. Dan naar binnen, ijzeren draaihekjes door, op naar het ‘Schapenhok’. Een grote betegelde kleedkamer. Eén voor de jongens en een voor de meisjes. Hoe het daar toeging weet ik niets van maar bij de jongens stond iedereen, hinkend op één been met een handdoek te knoeien om zo onopvallend mogelijk zijn zwembroek aan te krijgen. Als dat gelukt was snel naar de doucheruimte om te kijken of er een badmeester stond. Als dat zo was, even wat spetters water van de douche op je hoofd en  als hij er niet stond,  gelijk door naar het zwembad, op een holletje naar de hoge.