Gedicht van een onbekende.

Daar in Oost, waar ik geboren ben

Met Spaarne en Gouw als natte grens

Die blokkendozen, die ik toch zo goed ken

Daar leefde men het leven toch wel zo intens.

 

Groetenman met paard en wagen

De kolenboer met dikke, zwarte nek

In de “dubbele buurt”wat hout te zagen

Het “bulle-hoffie”vlak gelegen naarst die plek

Waar we voor centen snoepgoed scoorden

Het slachthuis op dat groene veld

Waar we de schapen blaten hoorden

Als ze door de straat kwamen gesneld

 

Op de klinkers bleven de herinneringen

In de zomervaart mijn eerste vis

Met Kerstmis in de Oosterkerk te zingen

Is iets, dat mij zo onvoorstelbaar dierbaar is

 

Het ijsje van Drift, het kroketje van Fons

De kermis en een fijne speeltuin op de hoek

Fijne traktaties voor een ieder van ons

Waar ik aan terugdenk, bij ieder bezoek

 

Bijna was het gebeurd met ons mooie “Oost”

Men wilde graag aan het slopen slaan

Velen hebben zich echter veel moeite getroost

Dit buurtje mocht niet zo ten onder gaan

 

Met Parkwijk en Schalkwijk naast de deur

Gevuld beton als afschrikwekkend voorbeeld

Bekenden al snel de meeste Oosterlingen kleur

En werd het spel meteen al hard gespeeld

 

De renovatie kwam tot stand in “Ons Belang”

Zoals onze huisbaas vroeger heette

En ook al duurt het verbouwen dan wat lang

Men heeft ons buurtje niet vergeten.

 

De kleuren zijn misschien wat overdreven

Maar het karakter zit er nog wel in

Het blijft een spel van wat nemen en wat geven

Want al dat werk was goed vanaf ’t begin

 

Ook al is er veel teloor gegaan

En woon ik inmiddels elders in het land

Eén feit blijft helder mij voor ogen staan

In heel mijn ziel en zaligheid gebrand

 

 

 

 

Mijn “Oost” is ondanks alles toch gebleven

De strijd van velen was het meer dan waard

Een schitterende buurt om in te leven

Waar menigeen zich blind op staart !

 

Een voorbeeld voor wat blijven moet

En ook al zijn de winkels er niet meer

Het doet mij elke keer toch meer dan goed

Als ik mijn auto eens in “Oost”parkeer!

27-8-1996,